Ireki Borta Uskarari

Hirutan jo zuen etxeko ateako tinbrea. Urteak zeramatzan atez ate laguntza eskaintzen, baita laguntza jasotzen ere eta ezagunak zituen anaia zein etsaiak. Ezagunak zituen etxera sartzeko aukera ematen ziotenak, zuzenean itxi eta tutik ere ulertu nahi izan gabe buelta ematen zutenak, aurpegi keinu arraroa jarri ondoren bere proposamenak ontzat hartzen zituztenak eta atea irekitzera ausartzen ez zirenak ere bai.

Urduri zegoen, ondoko eraikineko emakumeak esandako gezurrak entzun eta gero ez zen gutxiagorako. Beldurra ere somatzen zuen, bereziki goiko pisuko koadrila indarkeriz kanporatzen eta kalegorrian barregarri uzteko ahalegina egin ondoren. Bat-batean, 1986.urtean jasotako jipoi latza eta hitz egiteko debekua ezarri zioteneko garaiarekin oroitu zen. Baina ez zen atzera begiratzeko unea. Tinbrera berriro deitu eta hantxe itxaron zituen minutu, egun, urte eta mendeak ere bai.

Ederki zekien indarrez itxaroten bazuen bere helburua lortuko zuela; libre eta alai bizitzea. Atzeko auzoan egin bezala itxaropenik galdu gabe urteak eta urteak iraun zituen lanean eta irribarre politak somatzen ziren orain bertako biztanleengan. Giro polita eraman zien atea ireki ziotenei; musikaz, maitasunaz, kolorez eta bizipozaz beteriko giroa. Merezi zuten bai. Eta berak ere merezi zuen. “Merezi dut, zoriontsu izan eta aske hitz egiteko eskubidea dut, beraz hemen jarraituko dut. Nirekin etorri nahi dutenei esperientzia berriak emanen dizkiet, harremantzeko aukera gehiago eskeiniko dizkiet eta hazi zein hezitzeko modu berezia oparituko diet. Etsaiek onar dezatela dudan jaiotzetiko gaitasun hau suntsiezina dela. Nireak baitira hitzak eta nirekin egon nahi dutenen zati bihurtuko ditut.”

Hirugarrenez jo zuen tinbrea eta atzerrira bidaiatu zueneko unearekin akordatu zen. Besoak ireki zizkioten zenbait lurraldetan, besteekin erlazionatzean gauza berri asko ikasi zituen eta asko atsegiten zuen bere ezaugarriak ezagutzera eman zein besteengandik ikastea ere. Handi sentitzen zen horrelakoetan.

Handi sentiarazten zuten. Baina lan handia zuen oraindik etxean egiteko, batzuek asko estimatu arren, beste askok oztopo ugari jartzen jarraitzen zutelako. Gorroto, nazka eta inbidia izanen baliote bezala. Horregatik guztiagatik tinbreari eman zion eta itxaroten jarraitu zuen baliozten eta aintzat hartzen zuen norbaitek borta ireki arte.